Mogen de zon en de wind voor jullie allemaal (en voor de Vrouwen in Iran en de kinderen in #Ukraine in het bijzonder!) een warm, veilig en vredig 2023 bieden!
De
media buitelen over elkaar heen om de stappen van GroenLinks en PvdA
naar 'An Ever Closer Union' te belichten of van cynisch commentaar te
voorzien - zoals op 8 juni de kop bij 1Vandaag:
"Steeds meer twijfel over fusie PvdA en GroenLinks bij eigen kiezers" Wat een rare kop is, want uit het onderzoek blijkt juist dat de actuele vraag naar de wenselijkheid van een gezamenlijke senaatsfractie de goedkeuring wegdraagt van een grote meerderheid onder kiezers en leden van beide partijen.
In NRC 2 stukken die relevant zijn: Ad Melkert vindt het 3x niks, maar dat kan liggen aan zijn roots in de PPR (die hij al ingeruild had voor de PvdA voordat GroenLinks ten tonele verscheen) en een mooie column van Tom-Jan Meeus waarin hij zich eigenlijk afvraagt of het geen achterhoedegevecht is geworden."De kernvraag blijft waarom er op zo’n korte termijn een eerste stap naar fusie moet worden gezet", zegt Chris Aalberts.
Ik heb meer geduld, en tegelijk een groter gevoel van urgentie:
Het
is toch evident dat er een meritocratisch/kapitalistisch paradigma bezig is te sterven en dat het urgent is om daar met mens */* en macht
een antwoord op te geven?
En dat dat wel meer draagvlak vereist dan dat
van bijv. BIJ1 & PvdD-achtige getuigenisclubs afzonderlijk? Wat is daar nou zo ingewikkeld aan?
Meer waardering heb ik voor het historisch onderzoek van Merijn Oudenampsen op Joop.nl: die laat zien dat de PvdA wel degelijk al tientallen jaren serieus is over de Grenzen aan de Groei.