Er was eens.... een bank. Die bank bleek op ijs gebouwd te zijn. Maar gelukkig was er een minister die het hele meer leegpompte, zodat de bank weliswaar aan de grond raakte, maar in elk geval niet meer door het ijs kon zakken. Aan het eind leefde iedereen nog lang en gelukkig, maar wel een stuk armer, want de bank kon de kosten van het leegpompen nooit meer terugbetalen.
Zo’n sprookje zou geen kind geloven. Daarom heb ik een beter sprookje bedacht.
Er was eens.... een geldministerie
Stel, ik ga de top van Wouter Bos’ departement trainen en coachen. Stel vervolgens, ze willen van mij weten hoe ze de cultuur bij ING, maar ook bij ABN Amro/Fortis, waar ze nu de baas zijn, een beetje op orde krijgen. Ik denk dat ik dan eerst maar eens ga praten met oud-medewerkers van die banken.
De eerste die ik spreek zegt: “Medewerkers die het (fundamenteel) niet eens zijn met de beslissingen van hun baas vertrekken!” En de tweede: “Feedback geven we niet, laat staan naar boven”. Ja, dat klopt, zegt de eerste: “Aan de top voelen de managers zich onaantastbaar”. Daar ben ik het niet mee eens, mengt nummer drie zich in het gesprek. Volgens hem zijn de verliezen van de bank alsmede de kredietcrisis niet aan falend leiderschap te wijten: “Het is niet primair een kwestie van goed managen, maar het gevolg van doorgeschoten specialismen, waar niemand meer iets van begrijpt.” Nee zegt de eerste, dat klopt niet: “Vooral ‘hebberigheid’ (van velen) zorgde volgens mij voor het debacle!”
Zoek het hogerop
Hm, daar word ik niet veel wijzer van. Laten we het eens vragen aan Dr. Onno Ruding, ooit hoog bij ABN Amro. Een hooggeleerd en onnavolgbaar betoog krijg ik te horen. Daar past maar een conclusie: deze oud-bankier en oud-minister
weet net zo min als de rest van de wereld hoe je in de 21e eeuw banken moet leiden. Maar met die boodschap hoef ik bij de ambtelijke top van Financien natuurlijk niet aan te komen.Oke, ik trek de stoute schoenen aan en ga het Wouter zelf vragen. Maar die heeft er al genoeg tijd en energie in gestoken, zegt-ie. “Ik trek mijn handen er vanaf, elke dag die Zalm aansturen, ik peins er niet over! Nee, ik ga het heel anders doen. Ik ga zorgen dat Brussel voor eens en altijd een eind maakt aan die doorgeschoten cultuur van windowdressing en kortebaansuccesjes ten koste van de kleine spaarder en de zzp’er die belegt voor haar pensioen”.
Brusselse impotentie
Helaas, en hier krijgt het sprookje een navrante wending, had Wouter buiten de waard van zijn partijgenoot Gordon Brown gerekend. Die kijkt wel uit, met die niet-gekozen vasteland-bureaucraten meekijkend over zijn toch al overbelaste schouders.
Maar nu moet ik toch ingrijpen. Ik ga het met die groep ambtenaren over een heel andere boeg gooien. We gaan gewoon een praktijksimulatie doen. Ik weet inmiddels een erg leuke casus waar ze hun vingers bij zullen aflikken. En ze mogen zich dus niet op Brussel beroepen en ook de deur van Brown blijft potdicht. Laat staan die van Onno Ruding. Die mag alleen het verhaaltje uitblazen, met een lange snuit.
Update: De Volkskrant gaf gisteren een bevestiging, dat de casus Goldman Sachs nog interessant kan worden. Ruim voor die tijd had Jasper Blom op mijn verzoek al uitvoerig over de kwestie geschreven, aanbevolen!
