Bachelet & Maxima: todo cambia

Hoog bezoek; Chileens staatshoofd bezoekt Nederlands staatshoofd. Overzichtelijk. Maar wie dieper kijkt, ziet grote, historische verschuivingen. Het slachtoffer van de beul is nu de fiere leider van de democratuur Chili. Om deze transformatie te vieren verleent schoonmoeder Bea Maxima's voormalige Buurvrouw Michelle Bachelet een
zeldzaam hoge onderscheiding. Terwijl deze dochter van het hulpje van de Argentijnse beulen haar vaderland heeft ingeruild voor haar kroonprins-gemaal en nu populair is bij de linkerzijde van haar nieuwe vaderland. Waar is de tijd gebleven dat we de Granny Smith bloedappels uit Chili en Argentinië boycotten? Of dat we de wapenleveranties aan Chili hekelden?
Inderdaad, tijden veranderen, we worden met zijn allen wellicht toch wijzer.

Onbevangen gestoord worden

Sinds een jaar of anderhalf coach ik een team in de welzijnssector. Meestal gaan de teamcoachings over vaardig omgaan met weerstanden en leren meebewegen.
Een cursus in “Loslaten” en “Opschorten van je Oordelen”. Zij zijn inmiddels redelijk bedreven en soms voel ik me een beetje overbodig en vraag me inwendig af: "Wat kan ik deze mensen nog leren?"
Tot op een (on-)gelegen moment de telefoon gaat; de secretaresse houdt zich niet aan de afspraak "niet storen". Een prachtig moment voor mij in het verhelderen van ieders eigen communicatiestijl. Want: wat is hier nu wijsheid?
 Je kunt boos worden en "Bekijk het maar" roepen.
 Een ander zegt: "ik kom eraan" en loopt mokkend de bespreking uit.
 Een derde reageert superpragmatisch en zegt: "Als je nou even in kaartenbak zus en zo zoekt, dan weet je precies wat je tegen die meneer moet zeggen".
Waarmee we in een notendop het hele handelingsrepertoire in kaart hebben. Teamlid Petra zegt: eigenlijk hebben we geen idee waarom de secretaresse doorverbindt en hebben we dus moeite om er onbevangen mee om te gaan.
Maar intussen is de tijd om. Ik geef aansluitend op de ontstane situatie de volgende oefenopdracht:
"In jouw werk kom je vergelijkbare lastige situaties tegen, waarin je het gedrag van die ander drie keer niks vindt, er knalchagrijnig van wordt of bijvoorbeeld merkt hoe je hem of haar in de watten gaat leggen; maakt niet uit. Je merkt op wat het bij je oproept en in plaats van op je impuls in te gaan, doe je even, om te beginnen, helemaal niks. Je staat met lege handen - en inwendig maak je ook dat lege handengebaar.”
Die laatste opdracht roept uiteraard onmiddellijk hilariteit op.
Dat is goed. Dan komt de boodschap door. Denk ik.
Ondertussen vraagt een teamlid zich af: maar wat als ik nou toch de oplossing bij de hand heb? Kijk, op zo'n moment wordt het tricky….

De wet van behoud van ellende

Het dorp Blokker ging dertig jaar geleden op in de gemeente Hoorn. Er is daar al tien jaar gedoe over een jeugdhonk dat er maar niet komt. En uiteraard hangt de jeugd ook daar.
Nu biedt de gemeente de dorpelingen met de beste bedoelingen een training aan: “Omgaan met hangjongeren”. De dorpsbewoners boos, want niet zij, maar de jeugd moet opgevoed cq opgevangen worden. Ja, zegt de wethouder, maar ik heb al 10 locaties voor een jeugdhonk voorgesteld en die zijn één voor één afgeschoten omdat niemand zo’n honk “in zijn achtertuin” wil hebben.
Leiderschap tonen in zo'n situatie van totale vervreemding is kennelijk minder simpel dan we allemaal denken....