Deel 3 in de serie over de "Culture Wars" in Europa
Afgelopen zaterdag publiceerde NRC een Lezing van Jolande Withuis ter gelegenheid van de presentatie van het nieuwe boekwerkje witte schuld van Elma Drayer. Withuis is er, niet heel verrassend, nogal enthousiast over. Zij lardeert haar betoog met vele kleurrijke herinneringen aan haar communistische opvoeding en aan de plek die Politiek Correct taalgebruik ook toen innam. Voorbeelden als "Fascistische Contrarevolutie" in plaats van "Hongaarse Opstand" of van "Koloniale Oorlog" vs "Politionele Acties" moeten dit illustreren.
Bij La Drayer zelf lijkt het niet alleen te gaan om Antisemitisme als scheidslijn. Uiteraard ook om de zogenaamde "Identiteitspolitiek" waarmee auteurs als Meulenbelt en Wekker haar gram opwekken. Stenen des aanstoots zijn natuurlijk de usual suspects, van "Blackface"-activisten tot Burqa-verdedigers. Withuis onderschrijft het van harte: het individu en diens -niet vastliggende- identiteit mogen niet kopje-onder gaan in de nieuwe subcultuur-groepsdwang.
Nu ben ik niet ongevoelig voor de verwijten aan de sektariërs ter linkerzijde, met hun "Veilige Ruimtes" en hun "Slachtoffer-verheerlijking". Men hoeft slechts even rond te surfen in de schrijfsels van Meijerink en Van Zeijl van de Grauwe Eeuw om te weten hoe wereldvreemd het gedachtegoed in die hoek is.
Daarin kan ik Withuis en Drayer dus nog wel volgen. Wat mij bevreemdt is dat de kritiek zo eenzijdig tegen de BIJ1 mensen en overige antiracisten gericht is.
Ik zou de stelling aandurven dat de radicaalrechtse identiteitspolitiek van de AfD, het Rassemblement National en het Forum voor Democratie een stuk bedreigender is voor de rechtsstaat in het algemeen en -in Nederland- voor artikel 1 van de Grondwet in het bijzonder.
Ik denk dan ook dat de energie en de passie van beide auteurs een beter podium en een evenwichtiger doel verdienen.
Reacties