Oorlog en vrede

De vrede van Christus zij met u! Zo begroeten de nonnen en monniken de pelgrims en andere bezoekers van de basiliek. Het is lunch tijd. Maar in Vezelay is iets anders belangrijker. Er dreigt internationalisering van de oorlog in Syrië. Paus Franciscus heeft opgeroepen tot een dag van gebed voor vrede in Syrië en het Midden Oosten. Het is tenminste iets na de machteloze veiligheidsraad (waarvan ik niet veel heb meegekregen verder). Dus ik ben er bij. Trouwens, het is geen straf om de mis, vespers en andere spirituele momenten mee te maken in dit mystieke Romaanse godshuis. De gezamenlijke mantra's - psalmen heet dat hier ;) -  worden zo prachtig gezongen, werkelijk balsem voor de ziel. Maar toch zijn de tijden wel veranderd. Op deze zelfde plek riep een kleine 800 jaar geleden de heilige Bernhardus op tot de kruistocht. Zijn speech is verloren gegaan; maar die moet zo begeesterend zijn geweest dat van elke 7 mannen er slechts een niet ten strijde trok. Met desastreuze gevolgen. We zullen maar zeggen dat er dan toch nog iets geleerd is in de loop der jaren. Overigens was het leuk hier andere pelgrims te treffen, onder wie een gepensioneerde Italiaanse en een Brabantse onderwijzer. De landgenoot was op dezelfde dag vertrokken (uit NL) als ik en de Italiaanse was de eerste pelgrim die hij in al die tijd tegenkwam. Zo zie je maar weer. Gedeelde smart is halve smart.
PS1 De foto geeft het zicht op de Basiliek vanuit mijn herberg.
PS2 morgen arriveert Lida om een stukje mee te lopen richting Nevers. Zou zomaar kunnen dat het op dit blog dan nog wat stiller wordt ;-)

Onderweg tegengekomen

Zowaar, daar kwam hij uit de lucht vallen. Nou, niet helemaal. Hij zat er al toen ik kwam aanlopen. De eerste mede pelgrim in Frankrijk. Ik was nog niet toe aan rustpauze maar hij wel. Dus toch even een praatje gemaakt, al kon ik hem helaas vrij slecht verstaan. Een Zwitser begreep ik, Roman als ik het goed gehoord heb. Hij loopt jaarlijks een week of 3 een deel van de camino. Maar weet nu al dat hij bij de Pyreneeën stopt. Die commerciële Kermis in Spanje,  daar had-ie helemaal geen zin in. We spraken met handen,  voeten en Frans, Duits en Engels en het was wel een ontspannen conversatie. Net als ik kreeg ook deze pelgrim erg moeie voeten van veel asfalt. Macadam noemde hij dat. Had ik lang niet gehoord, die term. Waar we ook snel uit waren: de klantgerichtheid in de Franse horeca. Denk maar niet dat je als pelgrim vroeg van start kunt; ja, zonder ontbijt kan het. Maar ontbijt serveren voor 8 uur? Meneer! Dat gaat echt niet. Hebben de Duitsers geen enkel probleem mee. Die zijn al aan het werk als jij je tanden nog staat te poetsen.
Toen werd het hoogste tijd voor mij om mijn chambre d'hote nog te halen over 15km. Wij zeiden vriendelijk gedag en tot gauw. Geen foto's gemaakt natuurlijk. Daar denk ik uren later pas aan.
Vervolgens liep ik te kauwen op die verschillen tussen Fransen en Duitsers. Naast klantgerichtheid scoren de Fransen (in mijn observatie) ook dramatisch slecht op duurzaamheid en innovatie. En hoe is het toch mogelijk dat de prijzen in de Franse horeca anderhalf tot twee keer hoger liggen dan in de Duitse? Al met al vrees ik dat Frankrijk het alleen redt door zich veel Europeser te ontwikkelen. En toekomstgerichter durven zijn.
Mijn indruk? De Duitsers hebben hun Vergangenheit nu wel bewaeltigt. Maar moeten de Fransen niet eens stoppen uitsluitend hun grand'Histoire te koesteren?
PS  Ik vond vandaag toch nog een pelgrim om te fotograferen. Hij stond onderweg naar Avallon zomaar op een muur van zomaar een huis.

Frans en Duits

Even een kort teken van leven. Was afgelopen dagen stil op dit weblog. Dat kwam, ik was in Buchenwald. Daarna kon ik eigenlijk slechts zwijgen.
Veel gelopen daarna: Erfurt. Gotha. Eisenach. Nu wel klaar met het voormalig arbeidersparadijs.
Komende dagen oversteken naar de andere helft van de Europese as: eens kijken of 21e eeuws pelgrimeren in Frankrijk beter gaat. Ben benieuwd. Ik zou zeggen: on verra.

Eerder in Erfurt

Erfurt lijkt voor geen meter op de stad die ik 30 jaar terug zag. Nu geen deprimerende grauwsluier en verval. Eerder bruisend en met leuke ontmoetingen. Een half Poolse jongeman met kritiek op de Euro; een jonge landgenote die hier met een Europese oecumenische jongerenorganisatie rondleidingen verzorgt in de Dom; veel herkenning en herinnering aan Luther en Meister Eckhart. De oudste synagoge van Duitsland door ironie van de geschiedenis nu een prachtig monument. Enzovoort. Ben dus blij dat ik hier al ben. Ik heb dan ook niet alle kilometers lopend afgelegd. Maar als je lopend niemand treft, dan moet je niet het doel, maar de methode bijstellen zag ik pas op een wijs tegeltje. Dus morgen met de trein naar Weimar en zo mogelijk ook nog naar Buchenwald. Het pelgrimeert toch anders met de middelen van de 21e eeuw. Bijvoorbeeld ook het delen van deze foto, gemaakt bij het Haus der Versoehnung van de voormalige Augustijnen kerk waar Luther monnik was.

Spijbelen

Dankzij oplettende lezers kan ik verduidelijken dat ik niet te voet in Leipzig was. Het was een welkom trein uitje naar een leuke stad, waar ik lopend nog een dag ten oosten vanaf zit. Vandaag pak ik die draad weer op. Lopend. Bij Wurzen.

Bijzonder Leipzig

Dagje rustig aan in een verrassend gezellig en imposant Leipzig.
Dit kunstwerk heet de Blauwe schaapskudde en komt ook nog naar Rotterdam, Nijmegen en Amsterdam. De kunstenaars willen steden committeren aan vrede en aan het motto "Iedereen is gelijk en uniek" Meer info op www.blauschaeferei.de

De foto is overigens genomen bij de beroemde Thomas kerk, ja die van Johann Sebastian Bach.

Mezelf tegenkomen

De titel zegt het al: mijn eerste doel is bereikt. Ik ben mezelf vandaag en gisteren flink aan het tegenkomen. Leerzaam en naar. De rugzak en het lopen zelf gaan prima. Het is alleen een beetje lonely. De Duitsers zijn of massaal aan het werk of massaal op vakantie, maar wat ze absoluut niet doen is pelgrimeren. Ik heb er nu 80 km op zitten en ben er exact eentje tegengekomen. Die zou me zo inhalen, zei ze. Niet dus.
Verder is er veel asfalt, nauwelijks bomen en boven mij de koperen ploert. Ik heb afgesproken met mezelf dat ik niet de masochist hoef uit te hangen. Dus stop ik na 20 km gewoon, stinkend en drijfnat van het zweet.
En neem mijn intrek bij pension Faust, zie mijn uitzicht. (Niet helemaal eerlijk, want Grossenhain is een mooi stadje. Jammer dat je er een kanon kunt afschieten). En ja, van die duivel en die ziel. Da's toeval natuurlijk.

PS jullie merken wel dat de chronologie niet klopt.  Mijn berichten verschijnen in een andere volgorde dan waarin ik ze publiceer. Kan ik niet helpen. Sorry.

Toerist of pelgrim

Vandaag min of meer noodgedwongen toeristenbestaan geleid. Voor de pelgrim was helaas niet binnen loopafstand plaats in de herberg (behalve dan hier  in Bautzen). Morgen wel, dan loop ik van Bautzen naar de abdij van Panschwitz. Ook nog geen andere pelgrim gespot, by the way. Ben benieuwd of de foto vandaag wel gepubliceerd wordt. Het is mijn uitzicht vanuit de herberg hier in Bautzen. Als ie weer niet lukt kun je hem hopelijk via Twitter of Facebook bekijken. 

Onderweg

Allereerst, dank jullie voor alle hartverwarmende reacties. Dat doet me goed. Ben nu onderweg via Frankfurt en Dresden naar Bautzen. De kop is eraf. Eerste stappen uit de comfortzone. Later meer. 

Zelfsturende pelgrim

De van ouderdom kromlopende gastenzuster van de cisterciënzer abdij van Marienstern begroet mij met een Gruss Gott en handelt de zaken zeer efficient en op strenge toon af. Doet een beetje denken aan zuster Ludgera van de kleuterschool. "Ik geef u het stempel en de sleutel. Dat is dan vijf euro. Het is aan de achterkant van het brandweergebouw.U redt zich wel neem ik aan". Die laatste zin werd niet uitgesproken, maar nonverbaal was het al duidelijk.
De pelgrimherberg (4 bedden; ik ben de enige gast) is verder een prettige plek en, in zijn sobere eenvoud, van alles voorzien. Je kunt douchen,  thee zetten, een wasje doen; slechts beperkt door een paar formele grenzen: niet langer dan een nacht blijven, alles goed schoonhouden en opruimen en voor 9.30 uur wegwezen. Verder ben je als pelgrim volledig zelfsturend.
Vandaag geen foto's. De zusters houden niet van fotografie en hebben bovendien geen wifi :)

De Rivier

Twee keer ga ik hem oversteken. Eerst, vandaag over een week, met de trein. En later die week in de tegenovergestelde richting, te voet, op weg naar Leipzig. De Elbe.
Rivieren voeren veel  geschiedenis met zich mee, deze zeker. Maar ook veel symboliek.
De rivier verbindt volkeren en verdeelt landen. Maar stoort zich niet aan grenzen, ook niet als hij er zelf een vormt. Alles stroomt, niets blijft hetzelfde, en toch blijft het dezelfde Elbe. De rivier geeft en de rivier neemt, recent nog. Ik verheug me op de hernieuwde kennismaking. Maandag dus.

Aanloop

Zo. De verhuizing zit erop.
Nu alles in beweging zetten voor de tocht. Twitter account is er. Uitrusting is in opbouw. Facebookpagina bijna klaar. Spannend. Zin.

europa in

Binnenkort, dat wil zeggen over een week of zes, vertrek ik voor een lange pelgrimstocht door het hart van Europa. Tachtig jaar na het einde van de Weimar-republiek en minder dan een jaar voor de europese verkiezingen wil ik me wandelend bezinnen. Sprekend met andere reizigers en trekkers ga ik de thermometer in de unie en haar burgers planten, waarvan verslag op dit weblog, op facebook en/of twitter zal volgen.

De afbeelding toont een van mijn uitzichten bij aanvang, de kerk waar Bach zijn fuga's en cantates uitvoerde.
Geestelijke bagage is in de aanloop bijvoorbeeld: Herman Vuijsje's "Pelgrim zonder God" en Gabriel vd Brink "De lage landen en het Hogere".

Maar eerst zondag de uitzending over Identiteit en Europa eens aandachtig volgen.