Zowaar, daar kwam hij uit de lucht vallen. Nou, niet helemaal. Hij zat er al toen ik kwam aanlopen. De eerste mede pelgrim in Frankrijk. Ik was nog niet toe aan rustpauze maar hij wel. Dus toch even een praatje gemaakt, al kon ik hem helaas vrij slecht verstaan. Een Zwitser begreep ik, Roman als ik het goed gehoord heb. Hij loopt jaarlijks een week of 3 een deel van de camino. Maar weet nu al dat hij bij de Pyreneeën stopt. Die commerciële Kermis in Spanje, daar had-ie helemaal geen zin in. We spraken met handen, voeten en Frans, Duits en Engels en het was wel een ontspannen conversatie. Net als ik kreeg ook deze pelgrim erg moeie voeten van veel asfalt. Macadam noemde hij dat. Had ik lang niet gehoord, die term. Waar we ook snel uit waren: de klantgerichtheid in de Franse horeca. Denk maar niet dat je als pelgrim vroeg van start kunt; ja, zonder ontbijt kan het. Maar ontbijt serveren voor 8 uur? Meneer! Dat gaat echt niet. Hebben de Duitsers geen enkel probleem mee. Die zijn al aan het werk als jij je tanden nog staat te poetsen.
Toen werd het hoogste tijd voor mij om mijn chambre d'hote nog te halen over 15km. Wij zeiden vriendelijk gedag en tot gauw. Geen foto's gemaakt natuurlijk. Daar denk ik uren later pas aan.
Vervolgens liep ik te kauwen op die verschillen tussen Fransen en Duitsers. Naast klantgerichtheid scoren de Fransen (in mijn observatie) ook dramatisch slecht op duurzaamheid en innovatie. En hoe is het toch mogelijk dat de prijzen in de Franse horeca anderhalf tot twee keer hoger liggen dan in de Duitse? Al met al vrees ik dat Frankrijk het alleen redt door zich veel Europeser te ontwikkelen. En toekomstgerichter durven zijn.
Mijn indruk? De Duitsers hebben hun Vergangenheit nu wel bewaeltigt. Maar moeten de Fransen niet eens stoppen uitsluitend hun grand'Histoire te koesteren?
PS Ik vond vandaag toch nog een pelgrim om te fotograferen. Hij stond onderweg naar Avallon zomaar op een muur van zomaar een huis.
Reacties