Wat geeft het of de kat

wit of zwart is, als-ie maar muizen vangt (oud chinees gezegde). Duizenden werkzoekenden vonden de afgelopen jaren een baan. Die bofkonten kregen geregeld hulp via zogenaamde IRO-trajecten, of Individuele Reintegratie-Overeenkomsten. In navolging van de Volkskrant heeft Trouw zo zijn bedenkingen bij deze ondersteuning. Mij lijkt het voornaamste ijkpunt: Werkt het. En dat is wel degelijk het geval, als je de cijfers van UWV erbij pakt. Mensen doen kennelijk meer zelfvertrouwen op of krijgen helderheid over hun passies en ambities. Als dat leidt tot persoonlijke ontwikkeling en de betrokkenen verlost uit hun bijgeloof (dat een vervullende loopbaan voor hun niet is weggelegd bijvoorbeeld) vind ik daar helemaal niks mis mee.

Voor de redacteuren van Volkskrant en Trouw heb ik nog wel een tip: verdiep je eens in dr. J. Kabat Zinn, een van de profs die zeer effectieve methodieken heeft ontwikkeld.

Handelaars in emotie

Begeerte en angst drijven de effectenhandel, hoorde ik vanmiddag iemand verkondigen. De Dalai Lama?
Nee, een beursanalist. De aandelen schieten dezer dagen als jojo's op en neer en binnen enkele weken verliest een onderneming als Randstad bijvoorbeeld achteloos 2300.000.000 euro aandeelhouderswaarde ofwel beurskapitaal.




Boeddhist David Loy schoot me te binnen. Die heeft alweer jaren her een treffende analyse gegeven van deze geinstitutionaliseerde hebzucht, onder de noemer: "Een onderneming kan niet lachen of huilen". Vanuit zijn levensvisie hekelt hij de letterlijk Naamloze Vennoten, namelijk de Aandelenbezitters. Als die moeten kiezen tussen Winstmaximalisatie en Maatschappelijke Verantwoordelijkheid, welke van de twee zou er dan winnen?




Lees het na bij
David Loy zelf

Opa en Oma kappen ermee

"Belang kosten kinderopvang beperkt", kopt NOS-teletekst vanochtend. Curieus toch, die opgewarmde prak, terwijl we al 25 jaar praten over professionele voorzieningen. Een sluitende aanpak van kinderopvang laat hier te lande nog steeds op zich wachten. Nu heeft het Sociaal Cultureel Planbureau weer drie jaar oude gegevens door de statistische gehaktmolen gehaald. Ik citeer het SCP zelf: "Uit de analyses, gebaseerd op de situatie in 2004 (dus vóór de Wet kinderopvang) blijkt dat de gezinssituatie en het loon van de moeders een grote rol spelen bij de beslissingen over werk en kinderopvang. De invloed van kosten en aanbod van kinderopvang is klein. Opvattingen, normen en waarden zijn veel belangrijker."

Ondertussen worden de wachtlijsten voor Buiten- Tussen- en Na-schoolse opvang langer en langer. Dit vloeit voort uit de vrijblijvende paarse verplichting die Van Aartsen en Bos vorig jaar bedachten: laat de scholen voor opvang zorgen, zonder erbij te vertellen hoe dan. En zo gaat het al jaren. Alle betrokken partijen wijzen naar elkaar. Wie maakt er nu eens een echt Deltaplan? Ik voorspel dat de personeelstekorten in Onderwijs en Zorg onbeheersbaar zullen blijken als zo'n deltaplan en dito investering van overheid, werkgevers en belanghebbenden uitblijft.

Schuivende Keerpunten, Bos zoekt dekking

Hoeveel slagen kan iemand om zijn arm houden? “Jan Pronk”, hoeder van Keerpunt en geestelijk vader van Schuivende Panelen, “vindt dat er te denken valt over het idee om PvdA voorzitter te worden.” Volgens teletekst heeft hij het gisteren zo gezegd op radio 1.

In de politiek betekent dat: ik ben beschikbaar mits ik gevraagd word.
Pronk was altijd de lieveling van links, al was het maar omdat rechts hem zo haatte. Maar, is hij de leider die de partij nu nodig heeft?
Je kunt aan een paar speerpunten denken:
1. eindelijk de SP serieus partij geven
2. de hypotheekrente serieus op de agenda krijgen
3. een wervend euro-referendum afdwingen
4. een dualistische fractie tot stand brengen
5. alsnog een irak-onderzoek voor elkaar boksen.

Dus zal het wel niet gaan gebeuren, want Bos vindt dat type leiderschap vast doodeng; die heeft liever een tassendrager, of op zijn best een spin-doctor, denk ik.
Toch kan de partij zo’n wervend en bezielend leider wel gebruiken. Eentje waarin de leden en de kiezers zich kunnen herkennen, door wie zij zich in hun hart en in hun ziel aangesproken voelen en van wie zij ook verwachten en waarderen als hij de leiding durft te nemen. En iemand die ook duidelijk gebreken vertoont kan de politiek weer een menselijk gezicht geven.
Daarom kan Femke Halsema gemakkelijk zeggen dat ze geen alternatief voor zichzelf ziet, want politici van het kaliber Pronk moet je in alle partijen met een lantaarntje zoeken, dus zeker ook binnen GroenLinks.