Oorlog en vrede

De vrede van Christus zij met u! Zo begroeten de nonnen en monniken de pelgrims en andere bezoekers van de basiliek. Het is lunch tijd. Maar in Vezelay is iets anders belangrijker. Er dreigt internationalisering van de oorlog in Syrië. Paus Franciscus heeft opgeroepen tot een dag van gebed voor vrede in Syrië en het Midden Oosten. Het is tenminste iets na de machteloze veiligheidsraad (waarvan ik niet veel heb meegekregen verder). Dus ik ben er bij. Trouwens, het is geen straf om de mis, vespers en andere spirituele momenten mee te maken in dit mystieke Romaanse godshuis. De gezamenlijke mantra's - psalmen heet dat hier ;) -  worden zo prachtig gezongen, werkelijk balsem voor de ziel. Maar toch zijn de tijden wel veranderd. Op deze zelfde plek riep een kleine 800 jaar geleden de heilige Bernhardus op tot de kruistocht. Zijn speech is verloren gegaan; maar die moet zo begeesterend zijn geweest dat van elke 7 mannen er slechts een niet ten strijde trok. Met desastreuze gevolgen. We zullen maar zeggen dat er dan toch nog iets geleerd is in de loop der jaren. Overigens was het leuk hier andere pelgrims te treffen, onder wie een gepensioneerde Italiaanse en een Brabantse onderwijzer. De landgenoot was op dezelfde dag vertrokken (uit NL) als ik en de Italiaanse was de eerste pelgrim die hij in al die tijd tegenkwam. Zo zie je maar weer. Gedeelde smart is halve smart.
PS1 De foto geeft het zicht op de Basiliek vanuit mijn herberg.
PS2 morgen arriveert Lida om een stukje mee te lopen richting Nevers. Zou zomaar kunnen dat het op dit blog dan nog wat stiller wordt ;-)

Onderweg tegengekomen

Zowaar, daar kwam hij uit de lucht vallen. Nou, niet helemaal. Hij zat er al toen ik kwam aanlopen. De eerste mede pelgrim in Frankrijk. Ik was nog niet toe aan rustpauze maar hij wel. Dus toch even een praatje gemaakt, al kon ik hem helaas vrij slecht verstaan. Een Zwitser begreep ik, Roman als ik het goed gehoord heb. Hij loopt jaarlijks een week of 3 een deel van de camino. Maar weet nu al dat hij bij de Pyreneeën stopt. Die commerciële Kermis in Spanje,  daar had-ie helemaal geen zin in. We spraken met handen,  voeten en Frans, Duits en Engels en het was wel een ontspannen conversatie. Net als ik kreeg ook deze pelgrim erg moeie voeten van veel asfalt. Macadam noemde hij dat. Had ik lang niet gehoord, die term. Waar we ook snel uit waren: de klantgerichtheid in de Franse horeca. Denk maar niet dat je als pelgrim vroeg van start kunt; ja, zonder ontbijt kan het. Maar ontbijt serveren voor 8 uur? Meneer! Dat gaat echt niet. Hebben de Duitsers geen enkel probleem mee. Die zijn al aan het werk als jij je tanden nog staat te poetsen.
Toen werd het hoogste tijd voor mij om mijn chambre d'hote nog te halen over 15km. Wij zeiden vriendelijk gedag en tot gauw. Geen foto's gemaakt natuurlijk. Daar denk ik uren later pas aan.
Vervolgens liep ik te kauwen op die verschillen tussen Fransen en Duitsers. Naast klantgerichtheid scoren de Fransen (in mijn observatie) ook dramatisch slecht op duurzaamheid en innovatie. En hoe is het toch mogelijk dat de prijzen in de Franse horeca anderhalf tot twee keer hoger liggen dan in de Duitse? Al met al vrees ik dat Frankrijk het alleen redt door zich veel Europeser te ontwikkelen. En toekomstgerichter durven zijn.
Mijn indruk? De Duitsers hebben hun Vergangenheit nu wel bewaeltigt. Maar moeten de Fransen niet eens stoppen uitsluitend hun grand'Histoire te koesteren?
PS  Ik vond vandaag toch nog een pelgrim om te fotograferen. Hij stond onderweg naar Avallon zomaar op een muur van zomaar een huis.