Wat een podiumbeest is die Wende Snijders. Wat een power en passie! Terwijl de band improviseert staat Wende al tien minuten quasi onopvallend op het schellinkje, tot de volgspot haar uitlicht en ze met een suspense van een timing “Le Plat Pays” inzet. Bij mij lopen de rillingen dan al over alle rugwervels. Het is de allerlaatste kans haar mee te maken (dat is een betere term dan zien of horen) in de tournee “Trio”.
Na de brutale en spannende interpretatie van Vesoul kruipt ze zelf achter de piano om Vivre/Laat me van Ramses Shaffy te vertolken. Dat is tevens mijn belangrijkste associatie, zij lijkt te leven als Ramses: de hoogste toppen en de diepste dalen, er moet geleefd worden! Liever roekeloos dan routineus. Of, zoals het glanzend uit de mottenballen gehaalde Mensch, durf te leven, de hit uit 1918 van Dirk Witte en Jean-Louis Pisuisse, het beschrijft, wees op je vierkante meter een vorst! Dat is ook: scheren langs de afgronden van het leven.
En wie haar gezien heeft in 24 uur met Wilfried de Jong kan de breekbaarheid van de 28-jarige voelen die ze ook is. Haar slottekst uit De wereld beweegt, waarmee ze de Annie MG Schmidt-prijs won, tekent haar ten volle.
Reacties