(......)Op 8 mei organiseren De Rode Hoed en de Baak een gesprek met leidinggevende vrouwen uit het Nederlandse bedrijfsleven. Aan de hand van één van de hoofdzonden, jaloezie, en de deugd ruimhartigheid kijken ze hoe vrouwen daarin een balans weten te vinden (....)Eerlijk gezegd tref ik onder vrouwelijke managers niet minder macho-gedrag aan dan in het Old-Boys network. En natuurlijk uiten vrouwen hun competitie anders.
Deborah Tannen heeft daarover behartenswaardige dingen gezegd.
(Vervolg)
Volgens DT zijn meisjes al in de zandbak vooral bezig met hun relaties te onderhouden, terwijl jongetjes doelpunten willen maken en houden van winnen. Het patroon kortom van de holbewoner: de Pater Familias jaagt op de bizon, het matriarchaat koestert het nageslacht en hamstert voedselvoorraden. De groep jagende mannen heeft belang bij taakverdeling en duidelijke gezagslijnen, de groep vrouwen zorgt voor uiterlijke harmonie. So far, so good. In jeugdbendes en in Old Boys networks werkt het feitelijk nog steeds zo, maar bij mijn weten is er nog geen betrouwbaar onderzoek in Nederland over de voor- en nadelen van de vrouwelijke stijl van leidinggeven.
Mijn hypothese: in de politiek en in de marktsector zijn de macho-stijlen nu nog dominant, terwijl je in het onderwijs en de lokale ambtenarij vaker succesvolle, "cooperatieve" stijlen tegenkomt.
Mijn praktijk leert dat vrouwelijke managers in sterk prestatiegerichte organisaties (en dus ook in de Tweede Kamer en het kabinet) met een cooperatieve stijl intern goodwill krijgen, maar het extern moeten ontgelden, en omgekeerd.
Als we er niet in slagen om de -onbewuste- oerpatronen in communicatie boven tafel te krijgen en te leren hanteren (met humor en meesterschap), dan kan dat maatschappelijk gezien fnuikend zijn. Maatschappelijk verantwoord ondernemen zal dan nog generaties op zich laten wachten.
Een Ongemakkelijke Waarheid, inderdaad.
Deborah Tannen heeft daarover behartenswaardige dingen gezegd.
(Vervolg)
Volgens DT zijn meisjes al in de zandbak vooral bezig met hun relaties te onderhouden, terwijl jongetjes doelpunten willen maken en houden van winnen. Het patroon kortom van de holbewoner: de Pater Familias jaagt op de bizon, het matriarchaat koestert het nageslacht en hamstert voedselvoorraden. De groep jagende mannen heeft belang bij taakverdeling en duidelijke gezagslijnen, de groep vrouwen zorgt voor uiterlijke harmonie. So far, so good. In jeugdbendes en in Old Boys networks werkt het feitelijk nog steeds zo, maar bij mijn weten is er nog geen betrouwbaar onderzoek in Nederland over de voor- en nadelen van de vrouwelijke stijl van leidinggeven.
Mijn hypothese: in de politiek en in de marktsector zijn de macho-stijlen nu nog dominant, terwijl je in het onderwijs en de lokale ambtenarij vaker succesvolle, "cooperatieve" stijlen tegenkomt.
Mijn praktijk leert dat vrouwelijke managers in sterk prestatiegerichte organisaties (en dus ook in de Tweede Kamer en het kabinet) met een cooperatieve stijl intern goodwill krijgen, maar het extern moeten ontgelden, en omgekeerd.
Als we er niet in slagen om de -onbewuste- oerpatronen in communicatie boven tafel te krijgen en te leren hanteren (met humor en meesterschap), dan kan dat maatschappelijk gezien fnuikend zijn. Maatschappelijk verantwoord ondernemen zal dan nog generaties op zich laten wachten.
Een Ongemakkelijke Waarheid, inderdaad.
Reacties
1 tik je bericht
2 tik de beveiligingsletters over
3 vul je identiteit naar keuze in, zo mogelijk aangevuld met je eigen web-link of URL
4 klik op voorbeeld
5 als het allemaal ok is, klik op publiceren
6 pas nadat ik je reactie heb "gemodereerd" verschijnt deze op mijn blog