(Vervolg)
Het is overigens de eerste dag dat het niet bloedheet is.
Door de kale grindvlakte waar ooit de barakken stonden waait een gure, vochtige wind, ik moet zelfs voor het eerst die tocht, een jasje aantrekken. Eigenlijk heb ik het meest tragische en aangrijpende van die dag dan al achter de rug.
Voordat ik het poortgebouw nader, loop ik op het vlakkere gedeelte van de heuvel langs een soort dijkje. Blijkt een talud voor een spoorrail geweest te zijn, waaraan door dwangarbeiders gewerkt is. Hier werd het gevangenen-transport effectief en efficiënt, zoals gebruikelijk, georganiseerd.
Door de kale grindvlakte waar ooit de barakken stonden waait een gure, vochtige wind, ik moet zelfs voor het eerst die tocht, een jasje aantrekken. Eigenlijk heb ik het meest tragische en aangrijpende van die dag dan al achter de rug.
Voordat ik het poortgebouw nader, loop ik op het vlakkere gedeelte van de heuvel langs een soort dijkje. Blijkt een talud voor een spoorrail geweest te zijn, waaraan door dwangarbeiders gewerkt is. Hier werd het gevangenen-transport effectief en efficiënt, zoals gebruikelijk, georganiseerd.
.
Er is hier een bijzonder monument opgericht, waarvan ik vooraf geen weet had. Langs het dijklichaam zijn natuurstenen neergelegd. Op het oog een wat ongeordende verzameling, maar als ik dichterbij kom blijken er namen op te staan. Namen van kinderen. Poolse pubers. Tsjechische peuters. Duitse scholieren. Kinderen die ooit een toekomst hadden. Omgebracht. Van het leven beroofd. Uitgehongerd. Aan hun lot overgelaten.
Bij het zien van hun namen op de stenen breekt er iets en de tranen druppelen traag van mijn wangen op mijn borst en op de grond. De ultieme tragische en niet te bevatten ondergang van medemenselijkheid.
De diepe ontroerende droefheid kan alleen verklankt worden door de meester van het gevoel, het gevoel van wat hier verloren, nee verwoest is, Jacques Brel, Fils de Caesar, Fils de rien..
Bij het zien van hun namen op de stenen breekt er iets en de tranen druppelen traag van mijn wangen op mijn borst en op de grond. De ultieme tragische en niet te bevatten ondergang van medemenselijkheid.
De diepe ontroerende droefheid kan alleen verklankt worden door de meester van het gevoel, het gevoel van wat hier verloren, nee verwoest is, Jacques Brel, Fils de Caesar, Fils de rien..
Kinderen van meerderen
Of van minderen
Kinderen zijn altijd
Zomaar kinderen
Kinderen van ouders Arm of rijk
Kinderen zijn Allemaal gelijk
Eender beklag
En eendere zuchten
Eendere kluchten
En eendere lach
Kinderen van Fransen of Hongaren
En pas daarna Jaren daarna
Kinderen van meerderen Of van minderen
Kinderen van ouders Arm of rijk
Kinderen zijn Allemaal gelijk
En pas daarna Jaren daarna
Kinderen zijn altijd Altijd koning
In goudpaleis Of burgerwoning
In villadorp of krottenwijk
Heeft ieder kind z'n keizerrijk
Een kiezelsteen
Een vogelveertje
Een teddybeertje
Een winterpeen
In villadorp of krottenwijk
Heeft ieder kind z'n keizerrijk
En pas daarna Jaren daarna
Kinderen van Fransen of Hongaren
Kinderen zijn altijd tovenaren
Kinderen, gewenst of ongewenst
Ze zijn als dichters onbegrensd
Ze zijn een volk van grijze wijzen
Maken hun reizen per schapewolk
Kinderen, gewenst of ongewenst
Ze zijn als dichters onbegrensd
En pas daarna Jaren daarna
Kinderen van meerderen Of van minderen
Kinderen zijn altijd zo maar kinderen
Kinderen van ouders, arm of rijk
Kinderen zijn allemaal gelijk
Eender beklag en eendere zuchten
Eendere kluchten en eendere lach
Kinderen van ouders, arm of rijk
Kinderen zijn allemaal gelijk
